تور دهلی: حل بحران آب در هند به وسیله یخچال های مصنوعی - بالیو

برای دیدن تاج محل و مجسمه های بودا، تور دهلی ما را تجربه کنید. از دهلی، آگرا و جیپور دیدن کنید و در شهر زیبای بمبئی قدم بزنید، در محیط زیبای فیلم های هندی از لحظات لذت ببرید.

دو مخروط یخی غول پیکر در ارتفاعات هیاقتصادیا در شمل کشور هند در یک روستای دورافتاده در نزدیکی صومعه فیانگ (Phyang Monastery) در لداخ (شاقتصادی ترین قسمت استان جامو و کشمیر) قرار دارند. آن ها زمستان سال گذشته از طریق لوله کشی آب از یخچال های طبیعی و جریانات آب در بالای کوه ها و سپس یخ زدن در دمای زیر صفر درجه سانتی گراد شب های سرد زمستانی، ساخته شده اند.

در تمام طول فصل بهار، تابش نور آفتاب به آرامی این مخروط ها را ذوب و یک منبع تغذیه ثابت آب برای اهالی روستا جهت آبیاری زمین های کشاورزی جو، سیب و سایر محصولات کشاورزی، فراهم کرد.

به این مخروط های یخی، استوپاهای یخی نیز گفته می گردد، زیرا فرم متمایز آن ها به شکل معابد بودایی گنبدی شکل است. اگر همه چیز طبق برنامه ریزی پیش رود، پنجاه گنبد یخی دیگر نیز در لداخ درست خواهند شد تا احتیاج کشاورزان به ده ها میلیون لیتر آب شیرین برای آبیاری زمین های کشاورزی شان، فراهم گردد.

منطقه لداخ در استان جامو و کشمیر در کشور هند، یک صحرای سرد است. با وجود موقعیت آن در بخش پشت به باد رشته کوه هیاقتصادیا، ابرهای موسمی نمی توانند وارد این منطقه شوند و بنابراین لداخ با اقلیمی بدون باران و خشک روبه رو است. منبع اصلی آب در اینجا بارش برف زمستانی بر کوهستان ها است.

هر زمستان، لایه های بزرگ یخ در ارتفاعات شکل می گیرند و در طول بهار ذوب می شوند. جریان های آب از ارتفاعات به سمت پایین به شکل جوی های کوچک، این تمدن نزدیک کوه را زنده نگه داشته است. اما در طول ماه های بحرانی آوریل و می (12 فروردین تا 10 خرداد)، زمانی که کشاورزان محصولات نو می کارند، این جریان آب خشک می گردد.

در میانه های ماه ژوئن (اواخر خرداد)، وقتی که دما به صورت فزاینده ای زیاد می گردد، ذوب سریع برف ها و یخچال های طبیعی در کوهستان، سبب می گردد جریان آب شدید گردد و گاهی نیز به راه افتادن سیلاب می انجامد.

در فصل پاییز تمام فعالیت های کشاورزی متوقف می گردد، اما یک جریان کوچک آب تا فصل زمستان به صورت ثابت، جاری است و با ریختن به رودخانه ایندوس (Indus river) به علت عدم استفاده از آن، متاسفانه به هدر می رود.

در سال 2014، سونام وانگچوک، یک مهندس، مخترع و اصلاح طلب در زمینه آموزش و پرورش اهل لداخ، راهکاری برای این مشکل یافت؛ جمع کردن آب هدر رفته در زمستان از جریان های ثابت آب و ذخیره کردن آن در یخ های غول پیکر در کوه ها. این یخچال های مصنوعی در فصل بهار آب می شوند و زمین های کشاورزی را آبیاری می نمایند، درست در زمانی که به شدت مورد احتیاج هستند.

این ایده در یک صبح گرم در ماه می، زمانی که وانگچوک متوجه یخ زیر پل شد، در فکر او رشد کرد. تماشا آن یخ باعث شد که وی متوجه گردد نور مستقیم خورشید باعث ذوب شدن یخ ها روی زمین می گردد و نه دمای محیط.

راهکار وانگچوک آنقدر ساده و عملی است که احتیاج به هیچ پمپ یا نیرویی برای انجام این کار ندارد. یک لوله زیرزمینی آب را از ارتفاعات کوهستانی، معمولا 60 متر یا بیشتر، به ارتفاعات کمتر می آورد، جایی که در هوای زیر صفر درجه سانتی گرادی زمستانی، آب تنها با فشار جاذبه، در هوا اسپری می گردد. آب قبل از اینکه به زمین بریزد، بالافاصله یخ می زند و کم کم، یک مخروط یخ با ارتفاع حدودا 30 تا 50 متر را شکل می دهد.

شکل مخروطی یخ نیز در این منطقه یک مزیت به شمار می آید، زیرا سطح مقطع در معرض تابش آفتاب در مفایسه با حجم بسیار کوچک است و همین امر سبب می گردد فرآیند ذوب با سرعت کم و به آهستگی رخ دهد.

یکی از نمونه های اولیه ای که وانگچوک ساخت، ارتفاعی معادل 20 فوت (6.1 متر) داشت و حامل 150 هزار لیتر آب بود. این نمونه در تمام طول فصل بهار و تا نیمه های ماه می، حتی زمانی که دما به 20 درجه سانتی گراد رسید، دوام آورد. یک نمونه دیگر بزرگ تر استوپای یخی که در نزدیکی یک جنگل درست شده بود تا ماه جولای دوام آورد.

دو استوپای یخی که وانگچوک در نزدیکی صومعه فیانگ ساخت، حدودا 80 فوت (24.4 متر) ارتفاع داشتند و حامل آب به مقدار آبیاری 10 هکتار زمین کشاورزی در طول ماه های خشک سال، بودند. این پروژه، کاملا مردمی بود. وانگچوک برای این کار، از شرکت بزرگ ساعت سازی سوئیسی، رولکس، نیز یاری اقتصادی گرفت. وی می گوید از این پول برای ساخت برج های یخی بیشتر استفاده خواهد نمود.