کشف برترین غذاهای مصری در سفر با تور مصر - بالیو

اگر علاقمند به سفر با بهترین تور مصر هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور مصر از قاهره، اهرام ثلاثه و ابوالهول دیدن کنید.

غذاهای مصری، ساده اما متنوع هستند؛ فلافل، ملوخیه، کشری، شاورما، فول مدمس، هاواوشی، فسیخ و فته، از جمله محبوب ترین و برترین غذاهای مصری به حساب می آیند.

مصر را معمولا به اهرام و معابد باستانی، مومیایی ها، فراعنه و مواردی از این دست می شناسند؛ اما در خصوص برترین غذاهای مصری، کمتر سخن به میان آمده است. غذاهایی که چون سایر ملل دنیا، بخش مهمی از فرهنگ مصر را به خود اختصاص می دهد و گاهی، طعم و تنوع آن ها در نقاط مختلف مصر فرق می نماید.

غذاها و دسرهای مصری با تاثیر از رژیم غذایی خاورمیانه و مدیترانه شکل گرفته اند و ازاین جهت، بسیار خاص، شگفت انگیز و خوشمزه به نظر می رسند. دستورالعمل های ساده این غذاها در ترکیب با انواع فراوان ادویه، عطر و طعم دلپذیری را به ارمغان می آورد.

غذاهای سنتی مصر، معمولا شامل برنج و نان می شود و مصری ها تقریبا در اغلب غذاهای خود، از این دو عنصر مهم غذایی استفاده می نمایند. با این حال، آشپزی مصری از غذاهای کشورهای همسایه نیز بی تاثیر نیست و این امر، غذاهای مصری را به یکی از متنوع ترین و خوش طعم ترین غذاهای منطقه تبدیل نموده است. در نوشتار پیش رو، با تعدادی از برترین غذاهای مصری آشنا خواهید شد که معروفیت و محبوبیت بیشتری نزد مردم دارند.

برترین غذاهای مصری:

ملوخیه (Mulukhiyah)

ملوخیه، مولوخیا یا ملوکیه را غذای ملی مصر معرفی می نمایند؛ سوپی گیاهی و سبزرنگ که قدمت آن را به زمان فراعنه مصر نسبت می دهند. گفته می شود که نام ملوخیه یا ملوکیه از کلمه mulokia به معنای پادشاهی ملوکانه گرفته شده است؛ چراکه به زعم بسیاری از افراد، این غذا در زمان های دور، تنها به وسیله اشراف، پادشاهان و ملکه های آن دوران، مورد استفاده قرار می گرفت.

ملوخیه در واقع، نوعی گیاه برگ سبز با طعم تلخ است که در خاورمیانه، آفریقای شرقی، آسیای جنوبی و شمال آفریقا به عنوان یک طعم دهنده در آشپزی کاربرد دارد. این گیاه را در کنار سبزیجات معطر می پزند تا طعم متفاوت و خاصی پیدا کند.

به طور سنتی، ملوخیه را با سیر، گشنیز، گوشت مرغ یا آب مرغ طبخ می نمایند و با برنج سفید، نان پیتا و لیموترش به روی میز می آورند. با این حال، گاهی از گوشت گوساله یا حتی گوشت خرگوش نیز در تهیه سوپ مخصوص مصری استفاده می شود.

شیوه طبخ ملوخیه در منطقه ها مختلف مصر کمی فرق دارد؛ برای مثال، در مصر علیا (Upper Egypt؛ منطقه ای در جنوب مصر کنونی) ملوخیه تحت عنوان Shalwlaw و به صورت سرد سرو می شود. در شهر اسوان (Aswan) در جنوب مصر، سوپ را با برگ های خشک شده ملوخیه تهیه می نمایند و ازاین رو، رنگ آن تیره تر و قوام آن متفاوت تر از نمونه های مشابه به نظر می رسد. به طور کلی، ملوخیه را سوپی ساده با مواد مغذی می دانند که برای تقویت سیستم ایمنی بدن نیز بسیار مفید است.

فلافل یا طعمیه (Falafel or Taameya)

فلافل از محبو ترین غذاهای خیابانی در اغلب کشورهای عربی و خاورمیانه به شمار می رود؛ اما در کشورهایی چون لبنان و فلسطین، فلافل نوعی غذای اصلی است. بعضی منشا این غذای پروتئینی ساده را کشور مصر می دانند؛ چراکه بر اساس گفته های موجود، قبطیان (مسیحیان مصر) نخستین کسانی بودند که از فلافل در ایام روزه داری و پرهیز از گوشت، استفاده کردند. این غذا پس از مصر، به سرزمین شام و سپس حجاز و عراق رفت و در نهایت، به سایر کشورها چون ایران رسید؛ امروزه فلافل از محبوب ترین غذاهای جنوب ایران نیز محسوب می شود.

واژه فلافل تنها در شهر اسکندریه مصر به کار برده می شود و در دیگر نقاط این کشور، فلافل را با عنوان طعمیه (Taameya) یا به گویش ساده تر تامیا می شناسند و به جای نخود، از باقلا در ترکیبات آن استفاده می نمایند. این نوع باقلا، موسوم به لوبیا فاوا (fava beans) است و طعمیه علاوه بر آن، با سبزی هایی چون گشنیز و جعفری تهیه می شود.

وجه تسمیه طعمیه را نیز به ریشه طعم و مزه مرتبط می دانند؛ چراکه طعمیه در لغت، لقمه طعم دار معنی می دهد.

فلافل های سرخ شده را معمولا در ساندویچ های مسطحی از نان پیتای عربی و در کنار سبزیجات تازه، حمص، سس ارده (Tahini) یا سس ماست با طعم سیر، سرو می نمایند. گفته می شود که این نوع از فلافل به علت استفاده از لوبیا فاوا، بافتی سبک تر، نرم تر و مرطوب تر از دیگر انواع فلافل در دنیا دارد.

شاکشوکا (Shakshouka)

شاکشوکا که در زبان عربی به آن شکشوکه می گویند، نوعی املت عربی است که در مصر و هفت کشور دیگر چون تونس، یمن، لیبی، مراکش و فلسطین نیز طبخ می شود. بعضی منشا این غذا را کشور تونس می دانند و معتقدند که پس از تونس، در سراسر آفریقای شمالی و خاورمیانه محبوب شد.

شاک شوکا شبیه املت گوجه فرنگی ایرانی به نظر می رسد و برای تهیه آن، معمولا پیاز، گوجه فرنگی و ادویه های مختلف را با هم مخلوط می نمایند تا به سس گوجه فرنگی خوش طعم و در عین حال تندی برسند. تخم مرغ ها را نیز به سس آماده می افزایند تا داخل سس پخته شود و سپس، آن را سرو می نمایند.

شاک شوکا معمولا برای صبحانه مورد استفاده قرار می گیرد و انواع متفاوتی از آن در منطقه ها مختلف وجود دارد؛ اما نسخه سنتی شاکشوکا، با گوجه فرنگی و پیاز و تخم مرغ آماده می شود. برای مثال، شاکشوکای سبز را با سبزیجاتی چون کلم بروکسل و اسفناج و شاکشوکای نارنجی را با کدو حلوایی تهیه می نمایند؛ بعضی اندازهی پنیر فتا نیز به این غذا می افزایند. ازاین رو، شاکشوکا که در لغت به معنای مخلوط است، می تواند مخلوطی از انواع مواد دلخواه باشد که بر اساس ذائقه افراد، تغییر می نماید.

کوشاری (Koshary)

کوشاری یا کشری یک غذای گیاهی سنتی و محبوب در مصر به شمار می رود که در اواسط قرن نوزدهم میلادی ابداع شد. گفته می شود که این غذا با کارگران پاکستانی وارد مصر شد و حال، به عنوان یک غذای مصری، معروفیت و محبوبیت بسیاری دارد.

کشری از ترکیب عدس پخته، برنج، ماکارونی (ورمیشل) و نخود به همراه پیاز سرخ شده و سس قرمز مخصوص مصری آماده می شود. نام کشری از کلمه هندی خیچدی (Khichdi or khichri) می آید که در واقع، نام غذایی ساده متشکل از برنج و عدس است. با این حال، انواع مختلفی از این غذا به روش های متفاوت طبخ و سرو می شود.

کشری را غذای خیابانی ساده و پرطرف داری نیز معرفی می نمایند که در بشقاب های فلزی بزرگ سرو می شود. غذا را پیش از سرو با سس تندی بر پایه گوجه فرنگی یا فلفل چیلی پوشش می دهند تا طعم دلچسب تری پیدا کند.

بعضی کشری را از حالت گیاهی خارج و با ترکیب گوشت چرخ نموده گاو یا گوسفند، تکمیل می نمایند و با نوعی سالاد سبز مدیترانه ای به روی میز می آورند. در نوع خاصی از کشری نیز از صمغ مخصوص زردرنگی تحت عنوان مصطکی (mastic)، برای مزه دار کردن غذا استفاده می شود.

شاورما (Shawarma)

شاورما را معمولا نوعی غذای گوشتی در منطقه خاورمیانه معرفی می نمایند که ریشه آن به دوران امپراتوری عثمانی بازمی شود؛ اما این کباب یا ساندویچ گوشتی محبوب، از پر طرفدارترین غذاهای مصری نیز به شمار می رود. در واقع، ابداع شاورما را به سده 19 میلادی در امپراتوری عثمانی نسبت می دهند و نام این کباب را نیز بر گرفته از واژه ترکی cevirme به معنای گرداندن می دانند.

در تهیه شاورما از گوشت بره، گوسفند، گاو، گوساله، بز، مرغ، بوقلمون یا ترکیبی از چند گوشت استفاده می نمایند؛ اما مهم ترین نکته یک شاورمای فوق العاده، مزه دار کردن حرفه ای گوشت است. توصیه می شود که گوشت (به ویژه گوشت گاو) را حداقل یک روز و ترجیحا دو روز پیش از کباب کردن، در موادی بر پایه ماست، سرکه و ادویه و طعم دهنده هایی چون دارچین، میخک، هل، جوز هندی، فلفل سیاه، فلفل دلمه ای، لیمو عمانی، پاپریکا تند، سیر، زنجبیل، برگ بو، لیمو و گاهی برش های پرتقال، مزه دار کنید.

گوشت مرینیت شده را به سیخ گردان می کشند تا به آرامی و حین چرخیدن، بریان شود و آب میان بافتی و چربی آن، مجدد به خورد گوشت برود. در ادامه، قسمت های پخته شده سطح گوشت را می برند یا به اصطلاح می تراشند و به قسمت های زیرین، اجازه پخت بیشتر می دهند.

تراشه های گوشت پخته را در ساندویچ هایی از نان پیتای عربی می پیچند یا به شکل پرسی و در کنار نان تابون یا طابون (Taboon bread) قرار می دهند. در منطقه ها مختلف، شاورما را معمولا در کنار سالاد های عربی چون تبوله (Tabbouleh) یا فتوش (Fattoush)، سس یا دیپ ارده موسوم به تاهینی، حمص (Hummus؛ پیش غذایی مرکب از نخود و ارده) و نیز شلغم، گوجه فرنگی و خیار سرو می نمایند.

فول مدمس (Ful medames)

فول مدمس یا فول مدامس در واقع، نوعی صبحانه گیاهی مصری به شمار میرود که قدمت آن به دوره مصر باستان می رسد؛ اما در روزگار کنونی، در سایر کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا نیز هواداران خاص خود را دارد.

کلودیا رودن (Claudia Roden)، نویسنده و کارشناس آشپزی مصری، نیز معتقد است که پیشینه فول مدمس به پیش از اسلام و عصر فرعونیان بازمی شود؛ ازاین رو، آن را غذای ملی باستانی مصر و جزو اصلی رژیم غذایی مصریان معرفی می نمایند که بسیار محبوب است و علاوه بر صبحانه، برای افطار ماه رمضان نیز در این کشور طبخ می شود.

به جهت محبوبیت بالای فول مدمس، قیمت لوبیا به وسیله دولت مصر تنظیم شده است تا همه اقشار جامعه و حتی فقیرترین شهروندان نیز بتوانند از این غذای ملی استفاده نمایند. این غذای لذیذ مصری را در ظرف سفالی خاصی طبخ می نمایند و گاهی، لوبیا را از شب روی حرارت می گذارند تا کاملا پخته و برای صبحانه آماده شود.

فول (Ful) واژه ای عربی به معنی نوعی لوبیا یا باقلا و به طور کلی حبوبات و مدمس (Medames) کلمه ای قبطی به معنای دفن شده است. لوبیای مورد استفاده در فول مدمس، شباهت بسیاری به باقلا دارد؛ اما این غذا با سایر انواع لوبیا نیز قابل طبخ است.

برای تهیه فول مدمس، لوبیا را با ادویه های مختلف، ترشی چون آبلیمو و روغن زیتون، به طور کامل می پزند و به همراه تخم مرغ و نان پیتا سرو می نمایند. طعم غذا با افزودن فلفل قرمز و فلفل چیلی، تکمیل و روی آن هنگام سرو، با ترشی چغندر، جعفری، پیاز، گوجه فرنگی و زیره پوشانده می شود؛ ازاین جهت، فول مدمس صبحانه ای آسان، کامل، مغذی و سیرنماینده است.

حلبسه یا سوپ نخود (Halabessa)

حلبسه یا حمص شام (Hummus Al Sham) نوعی نوشیدنی یا سوپ نخود ساده، مغذی و سرشار از پروتئین است که در لیوان سرو می شود؛ یک نی برای نوشیدن سوپ و قاشقی برای خوردن محتویات آن نیز در کنار لیوان قرار می دهند. نخود پخته، گوجه فرنگی، پیاز، سیر و اندازه زیادی ادویه، مواد اولیه این سوپ سنتی مصری را تشکیل می دهد که در کنار یک برش لیمو، آن را سرو و میل می نمایند.

نوشیدنی نخود مصری، غذایی مناسب گیاه خواران است که به ویژه برای شب های سرد زمستان، گرم، مطلوب و بسیار انرژی بخش و سیرنماینده به نظر می رسد. طعم تند حلبسه نیز آن را گرم تر و دلچسب تر می نماید و انرژی بیشتری به بدن برای مقابله با سرما می دهد.

نوشیدنی ساده و مقوی حلبسه را می توان در دکه های کوچکی پیدا کرد که ساحل یا رود نیل وجود دارند؛ دکه هایی که با چراغ های رنگارنگ و خطاطی عربی مزین شده اند و با موسیقی کلاسیک مصری به استقبال مردم می روند.

حمام محشی (Hamam Mahshi)

حمام محشی، همام محشی یا ماه شی ھمام در واقع، پرنده شکم پری است که مصریان بسیار به آن علاقه دارند؛ اما به طور کلی، این غذا در سراسر آفریقای شمالی رواج دارد. پرنده ای که برای حمام محشی به سراغ آن می روند، شباهت بسیاری به کبوتر چاهی یا قمری دارد و تحت عنوان Squabs شناخته می شود.

برای تهیه غذای سنتی حمام حشی که قرن ها است مورد استفاده مردم آفریقا نهاده شده است، شکم پرنده را با دانه غله ای تحت عنوان فریکه یا فریک (freekeh) پر می نمایند. این نوع غله خاص، در واقع، دانه گندم سبز و نرمی است که پس از برداشت، در آفتاب خشک می شود و طعم آجیلی پیدا می نماید. گندم سبز خشک شده را پس از سوزاندن کاه، برشته می نمایند، می کوبند و به شکل بلغور درمی آورند. گاهی، می توان برنج را نیز جایگزین فریکه کرد.

گوشت کبوتر را با آب لیمو، نمک و فلفل، کاملا مزه دار می نمایند و کنار می گذارند. احشای داخلی چون دل، جگر و سنگدان را نیز خرد می نمایند و با پیاز، دارچین و فلفل دلمه تفت می دهند. بلغور خیس نموده، نعنا و جعفری، نمک و فلفل، ترکیب پیاز، دل و جگر را با یکدیگر مخلوط و داخل شکم پرنده را با این ترکیب، پر می نمایند. شکم پرنده را می دوزند و با افزودن آب مرغ، در فر قرار می دهند تا کاملا پخته و بریان شود. بعضی از افراد، بخشی از مواد داخل شکم پرنده را نیز در کنار غذا قرار می دهند و در نهایت، با هم سرو می نمایند.

محشی (Mahshy)

محشی یا مهشی از محبوب ترین غذاهای اصلی در مصر به شمار می رود. این غذا را می توان نوعی دلمه سبزیجات معرفی کرد که نمونه های مشابه آن، در سایر منطقه ها دنیا چون ایران نیز یافت می شود. محشی به عربی به معنای پر شده است که همان معنای دلمه را می دهد و ازاین جهت، بعضی به این غذا Dolma نیز می گویند.

عده ای معتقدند که مصری ها دوست دارند که همه چیز را با برنج پر نمایند و محشی نیز از جمله این خوراکی ها است. کدو سبز، بادمجان، فلفل دلمه ای، گوجه فرنگی و برگ مو، از محبوب ترین سبزیجات و صیفی جاتی به شمار می رود که در مصر با برنج پر می شود. علاوه بر برگ درخت انگور، برگ کلم، برگ کاهو و برگ شلغم نیز در محشی مورد استفاده قرار می گیرد. برای مثال، مصری ها به کدو سبز پر شده با برنج و گوشت Kousa Mahshi می گویند که در آب گوجه فرنگی غلیظ پخته می شود.

برنج، گوشت چرخ نموده و اندازهی ادویه یا فقط برنج با اندازهی سبزی و آب گوجه فرنگی، محتویات دلمه های مصری را تشکیل می دهد. بعضی توصیه می نمایند که به جای آب، سبزیجات پر شده را با آب مرغ یا گوشت طبخ کنید تا برترین نتیجه ممکن را بگیرید؛ اما در نسخه گیاهی این غذا، آب سبزیجات را به جای آب مرغ یا گوشت، پیشنهاد می دهند.

نوع دیگری از محشی نیز وجود دارد که از روده گاو یا گوسفند تمیز شده و پر شده با برنج، سبزی، گوجه فرنگی و گاهی گوشت چرخ نموده، تهیه می شود و به آن ممبار (Mombar) می گویند. این غذا به ویژه در عید قربان، جایگاه ویژه ای نزد خانواده های مصری دارد؛ چراکه آنان معتقدند که برای احترام به قربانی، ذره ای از اجزای حیوان ذبح شده (حتی روده) نباید تلف شود.

هاواوشی (Hawawshi)

هاواوشی (ha-WOW-shi) و به عربی الحواوشی، نوعی میان وعده یا غذای خیابانی لذیذ و محبوب است که به عنوان پای گوشت یا ساندویچ گوشت مصری، داخل نان پیتا سرو می شود. گوشت چرخ نموده ادویه دار، مواد اصلی داخل این ساندویچ است که آن را با پیاز، فلفل تند و سبزی تازه مخلوط می نمایند و بین دو لایه نان گرد پیتا قرار می دهند؛ ازاین جهت، بعضی هاواوشی را شبیه به نوعی همبرگر می دانند.

گفته می شود که نام هاواوشی از نام خالق آن احمد حواوشی (Ahmed al-Hawawshi) گرفته شده است که قصابی در قاهره بود. او در دهه 1970 میلادی، نان را با گوشت پر می کرد و در دکه خود در اطراف یکی از خیابان های قاهره به فروش می رساند. میان وعده خوشمزه و مقرون به صرفه قصاب مصری، به زودی مورد توجه مردم نهاده شد و به تدریج، این غذا جای خود را میان رژیم غذایی مصری ها باز کرد.

نسخه اصلی هاواوشی با استفاده از نان مسطح سنتی به نام بلدی یا بلادی (baladi bread) تهیه می شود که شبیه یک نان پیتای گرد و ضخیم است و معمولا با آرد کامل آن را می پزند؛ اما در اسکندریه مصر، بین دو تکه خمیر خام را از گوشت پر می نمایند و به اصطلاح، همه چیز را با هم می پزند تا هاواوشی به دست آید و سپس آن را به دو نیم تقسیم می نمایند.

چنانچه هاواوشی با نان پخته تهیه شود، می توان از یک نان کامل یا یک نان نصف شده (دو نیم دایره) استفاده کرد. میان دو لایه نان را با ترکیبی از گوشت چرخ نموده به همراه ادویه های فراوانی چون زیره، فلفل، پابریکا، جوز هندی، دارچین، هل و تخم گشنیز، پیاز، سبزیجاتی چون جعفری و گاهی اندازهی گوجه فرنگی پوره شده، پر می نمایند.

در هاواوشی که با نان کامل تهیه می شود، گوشت آبدارتر به نظر می رسد؛ در حالی که، در نان برش خورده نیم گرد، لبه گوشت که از نان بیرون می زند، کمی ترد و برشته است. با اینکه، مصری ها پر کردن نصف نان (نان نیم دایره) را ساده تر از نان کامل می دانند، هر دو روش، بنا بر سلیقه و ذائقه افراد، مورد استفاده قرار می گیرد. هاواوشی را در نهایت، با سس ارده سرو و میل می نمایند.

طرب (Tarb)

طرب، نوعی کوفته مصری است که در لایه ای از چربی بره پیچیده می شود. در واقع، ترکیبی از گوشت چرخ نموده، پیاز و ادویه های مختلف را به شکل کوفته درمی آورند و سپس، آن را در لایه ای از چربی گوسفندی می پیچند تا پس از کباب شدن، رنگ قهوه ای زیبایی به خود بگیرد.

کوفته مصری شباهت بسیاری به انواع مشابه آن در ایران، لبنان، یونان، ترکیه و هندوستان دارد؛ اما برخلاف کوفته های گرد سایر ملل، طرب را به شکل بیضی فرم می دهند. این غذای بسیار محبوب را در کنار نان پیتا و سالادهای مختلف سرو می نمایند. در مصر رستوران های خاصی وجود دارند که انواع کباب و کوفته را به طور ویژه به فروش می رسانند.

فسیخ (Fesikh)

فسیخ نوعی غذای دریایی محبوب در مصر به شمار میرود که در واقع، ماهی شور و تخمیرشده است. همه مصری ها با هر پیشنه مذهبی، در بهار هر سال و در روز بعد از عید پاک، برای پیک نیک از منزل بیرون می روند و جشن خود را با خوردن ماهی تخمیرشده، تکمیل می نمایند.

فسیخ در واقع، نوعی ماهی کفال خاکستری نپخته است که زیر آفتاب خشک می شود و بوی ترش عجیبی به خود می گیرد. ماهی خشکشده را برای چند هفته در ظرف چوبی حاوی آب بسیار شور قرار می دهند تا غلظت بالای نمک، ماهی را برای خوردن، بی خطر کند. انجام این فرایند پیچیده به شغلی خانوادگی در مصر تبدیل شده است که فساخانی (fasakhani) نام دارد و نسل به نسل به ارث می رسد.

با این حال، چنانچه ماهی خشک نشده باشد یا اندازه نمک کافی نباشد، بوتولیسم و سایر باکتری ها، فرصت رشد خواهند داشت و خوردن چنین غذایی، جان انسان ها را تهدید خواهد نمود. متاسفانه و بر اساس آمارهای موجود، 18 نفر در سال 1991 میلادی، جان خود را بر اثر خوردن فسیخ از دست داده اند.

با وجود خطر بوتولیسم، هشدارهای دولت مصر و عطر و طعم عجیب ماهی تخمیرشده، مردم مصر، چون قرن های گذشته، همچنان این غذای غیر معمول را با اشتیاق مصرف می نمایند. این غذای دریایی و خاص مصری در کنار پیاز، لیمو و نان پیتا سرو و میل می شود. بعضی معتقدند که علاقه به فسیخ حد وسط ندارد؛ یا عاشق این غذا خواهید شد یا نمی توانید که حتی یک لقمه از آن بخورید.

ماکارونی بشامل (Macarona Bechamel)

ماکارونی بشامل، ماکارونا بشامل یا به عربی مکرونه بشامیل غذای بسیار محبوبی در مصر به شمار می رود که چنانچه از نامش بر می آید، ماکارونی یا پاستایی است که با سس بشامل (Bechamel sauce) یا سس سفید آماده می شود. این غذا در واقع، نوع مصری پاستای ایتالیایی به شمار میرود که طعم دل پذیر آن، معمولا مورد توجه همه افراد قرار خواهد گرفت.

برای تهیه ماکارونی بشامل، پاستای دلخواه (ترجیحا پنه (Penne) یا ریگاتونی (Rigatoni)) را پس از پخت با مخلوطی از گوشت چرخ نموده، پیاز و گوجه فرنگی ترکیب می نمایند و سپس، روی غذا را با سس غلیظ بشامل (ترکیبی از آرد، کره، شیر و نمک) می پوشانند. بعضی، اندازهی پنیر موزارلا نیز به دستور این غذا می افزایند؛ اما عده ای دیگر معتقدند که ماکارونی بشامل نیازی به افزودن پنیر ندارد. این غذا نیز مانند لازانیا، معمولا در قالب یا ماهی تابه های بزرگ پخته و به صورت داغ، سرو می شود.

فته (Fatteh)

فته یا فتح، نوعی غذای محبوب در مصر، سوریه، عراق، سودان و چند کشور عربی دیگر است که در لغت، به خرد شده یا له شده ترجمه می شود. این غذا به ویژه در افطار ماه رمضان، هواداران فراوانی دارد و بنا بر منطقه جغرافیایی، تنوع بسیار و نام های متفاوتی را در بر می گیرد.

فته مصری سه نوع مختلف دارد که نوع اصلی آن، متشکل از نان پیتا برش خورده و برشته شده، اندازهی برنج و نوعی سوپ است که به همراه یکدیگر، در بشقابی گود سرو می شود. این مخلوط را معمولا با برش های گوشت گوسفند یا گوساله آب پز، کمی سیر، سرکه و سس گوجه فرنگی تکمیل می نمایند.

مصری ها معمولا فته را در مناسبت های خاصی چون افطار ماه رمضان، جشن اولین بارداری، جشن تولد نوزاد، مجلس عروسی و به طور کلی، برای جشن گرفتن هر نوع مناسبتی مورد استفاده قرار می دهند.

بعضی معتقدند که فته از مهم ترین وعده های غذایی در ضیافت شاهزادگان در زمان امپراتوری عثمانی به شمار می رفت و به ویژه، در روزهایی چون عید قربان که گوشت قربانی به وفور در دسترس بود، فته نیز پخته می شد. در گذر زمان، غذایی که به ثروتمندان جامعه اختصاص داشت، تبدیل به غذای اصلی مردم شد و در اختیار همگان نهاده شد.

بابا گانوش یا بابا غنوش (Baba Ganoush)

بابا گانوش که تحت عنوان بابا غنوش یا بابا غنوج نیز شناخته می شود، پیش غذا یا میان وعده ای ساده، سالم و خوشمزه است که در مصر و اغلب کشورهای عربی چون لبنان، اردن و سوریه مورد استفاده قرار می گیرد. معروفیت و محبوبیت این غذای مدیترانه ای، در سایر کشورهای دنیا نیز بر هیچ کس پوشیده نیست.

بابا گانوش در واقع، نوعی سس متشکل از بادمجان کبابی است که به علت شباهت ساختاری به حمص، به حمص بادمجان نیز معروفیت دارد. بادمجان کبابی، ارده، سیر، آب لیمو تازه، زیره، روغن زیتون و جعفری تازه ساطوری شده، مواد اصلی این پیش غذا را تشکیل می دهد.

به طور معمول، بادمجان ساطوری شده، سیر، آبلیمو و زیره را ترکیب می نمایند و در ظرف می کشند. میان سس را یک گودی کوچک ایجاد و روغن زیتون را داخل گودی اضافه می نمایند. در نهایت، بابا گانوش را به جعفری خردشده مزین می سازند و در کنار نان پیتا یا برش هایی از سبزیجات خام، به روی میز می آورند. با این حال، کاربرد بابا گانوش در آ شپزی منطقه خاورمیانه بسیار است و به روش های گوناگون، آن را مورد مصرف قرار می دهند.

عکاوی (Akawi Oxtail)

عکاوی یا آکاوی (Akawi) نام مستعار و شناخته شده غذایی تحت عنوان اصلی Oxtails است؛ به عبارت دیگر، این غذای محبوب مصری در میان مردم، ملقب به عکاوی شد.

عکاوی در واقع، برش های ضخیمی از دم گاو را گویند که آن را به مدت طولانی به همراه پیاز، تفت می دهند و طبخ می نمایند تا گوشت از استخوان جدا و پیازها کمی سوخته و کاراملی شود؛ بنابراین، می توان عکاوی را دم گاو سرخ شده ترجمه کرد. به ترکیب گوشت و پیاز، بر حسب سلیقه، گوجه فرنگی، هویج یا سایر سبزیجات را نیز اضافه می نمایند.

عکاوی حالت ژلاتینه دارد؛ چراکه باید به آرامی بپزد تا چربی و عصاره گوشت، کاملا از آن خارج شود و غذا، طعم قوی و غنی از عصاره چرب گوشت را به خود بگیرد. مصری ها، این غذای چرب و پرکالری را معمولا به همراه برنج یا نان پیتا و با دست میل می نمایند و استفاده از کارد، قاشق و چنگال را برای خوردن عکاوی، مجاز نمی دانند.

عکاوی بعلاوه نام پنیر نمکی سفیدی است که اصالت آن به شهر عکا (نام شهری بندری در استان شمال فلسطین اشغالی) بازمی شود؛ پنیری که اغلب با شیر گاو پاستوریزه و گاهی با شیر بز یا گوسفند تهیه می شود.

نتیجه‌گیری:

غذاهای مصری، با وجود سادگی در مواد اولیه، دنیایی از طعم و تنوع را به نمایش می‌گذارند که ریشه در تاریخ کهن و تأثیرات فرهنگی منطقه دارد. از ملوخیه‌ای که یادگار دوران فراعنه است تا شاورمایی که عطرش خیابان‌ها را پر می‌کند، هر لقمه از این غذاها روایتی از زندگی و ذائقه مردمان این سرزمین را به همراه دارد. این تنوع خوشمزه، که با ادویه‌های معطر و دستور پخت‌های سنتی آمیخته شده، نه تنها بخشی از هویت مصر را تشکیل می‌دهد، بلکه پلی است میان گذشته و حال این ملت. پس اگر روزی به مصر سفر کردید، فراموش نکنید که در کنار بازدید از اهرام، طعم این غذاهای بی‌نظیر را نیز تجربه کنید؛ شاید در یک بشقاب کوشاری یا یک کاسه فول مدمس، راز ماندگاری این فرهنگ غنی را کشف کنید.