فاصله میان دختران و پسران از زمین تا روی تور - بالیو

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران ، دهه 60 والیبال ایران در شرایطی بود که فیدل کاسترو(رهبرکوبا) توصیف قابل توجهی درباره آن داشت: والیبال برای کوتاه قامتان نیست. برای قدبلندهایی مثل ماست.

این توصیف کفایت می کرد برای یک تلنگر به ورزش ملی ایران. سال 1370 محمدرضا یزدانی خرم انقلابی در والیبال ایران به وجود آورد. او برای رساندن قد والیبال ایران به آسمان خراش هایی همچون کوبا از مربی صاحب نامی به نام ایوان یوگانیکف اهل روسیه استفاده کرد.

مردی که برای کشف استعدادهای والیبال در بین دانش آموزان ایرانی استخدام شده بود. ایوان در آنزمان قراردادی داشت به ارزش مالی یک سرمربی ملی. اما هیچ وقت به عنوان سرمربی برگزیده نشد چون هدف فراتر از یک سال و دو تورنمنت تعریف شده بود. مدیریت آن زمان فدراسیون والیبال دنبال نتیجه مقطعی نمی گشت.

یزانی خرم، برای هدایت تیم ملی سراغ مربی از کره جنوبی رفت. این یک حرکت قدم به قدم و پله به پله بود. یادمان باشد که کره جنوبی همان والیبالی را داشت که وقتی والیبال ایران برابر آنها در فینال بازی های آسیایی 2002 شکست خورد و نایب قهرمان شد، با پرچم دور افتخار زدیم. حتی شکست خوردن به کره برای ما فخر و مباهات بود. اما فرایند تغییر کرد. ایران، می خواست قطب آسیا که نه، سری در سرهای جهان والیبال شود. با استعدادیاب روس، با مربی کره ای و البته اعزام مربیان ایرانی به کلاس های بین المللی.

جهت حرفه ای شدن والیبال ایران با تغییر مدیریت فدراسیون نیز همچنان ادامه یافت. داورزنی، رئیس جدید اگرچه فدراسیونی آماده و متحول شده را در اختیار گرفت اما در زمان مدیریت او کلاس فنی والیبال ایران فراتر از آسیا شد و در سطح جهانی سری در سرها درآورد.

این جهت در حالی برای والیبال ایران طی شده است که در تمام این سال ها توجهات به تیم مردان بود. تیمی که موفقیت هایش باعث شد تا رسیدگی به اوضاع و احوال والیبال بانوان در درجات بعد قرار بگیرد.اصلا اولویت نبود که درجه بندی شود.

آیا نمی دانیم که بانوان والیبال ایران از پتانسیل خوبی در آسیا برخوردارند؟ مستعد هستند اما برنامه خاص و مدونی برای رشد آنها در این مدت دیده نشد. اگر هم برنامه ای بوده آنقدر این فرآیند کند پیش رفته که پس از سال ها حضور در میادین بین المللی کسب عنوان نهمی در بین 14 تیم آسیایی می شود ماحصل تلاش تیم بانوان ایران در نوزدهمین دوره رقابت های قهرمانی آسیا.

آیا فاصله مردان جهانی ما با بانوان زیر خط آسیا، چنین شگرف است؟

این نتیجه نیز در شرایطی برای تیم بانوان رقم خورده است که همزمان با این مسابقات، رقابت های والیبال انتخابی مردان جهان در گروه A قاره آسیا در اردبیل برگزار شد و تیم ایران با اقتدار بر سکوی اول ایستاد. تیم زیر 23 سال مردان در رقابت های قهرمانی جهان خوش می درخشد. تیم نوجوانان نیز نتایج خوبی را در قهرمانی جهان به دست آورد.

دلخوشی تیم بانوان ایران نیز در پیروزی برابر تیم گمنام مالدیو و استرالیا خلاصه می شود. تیمی که در مدت دوماه شکل می گیرد و برای قهرمانی آسیا آماده می شود.

تیم ملی والیبال بانوان ایران در شرایطی راهی مسابقات قهرمانی آسیا شد که سرمربی جدیدی را بالای سر خود می دید. مدیریت فدراسیون همان طور که بدون برنامه مایدا چیچیچ را برای هدایت تیم ملی بانوان دعوت کرد و بی سر و صدا نیز عذرش را خواستند. مربی که معلوم نشد برای چه منظوری آمد.

جذب مربی خارجی برای بانوان هیچ شباهتی به فرایند جذب مربی خارجی برای مردان نبود. یعنی هدف خاصی پشت حضور مربی خارجی وجود نداشت.

البته همه درد والیبال بانوان در نداشتن مربی مناسب خارجی و برنامه ریزی منظم محصور نمی شود. والیبال بانوان ایران در رده های سنی اش نیز لنگ می زند. تیم زیر 23 سال دختران نیز در رقابت های قهرمانی آسیا در تایلند عنوانی بهتر از هشتمی به دست نمی آورد. تیمی که پس از بازگشت به دلیل حواشی پیش آمده در تایلند، عذر سه بازیکنش را خواستند.

فاصله ها میان استعداد مردان و زنان ایرانی، میان والیبال دختران و پسران چنان عمیق نیست. فدراسیون والیبال که حالا با مدیریتی در سایه (از وزارت ورزش و جوانان) اداره می شود، شاید می تواند در کنار تمهیداتی که معاونان و مشاوران برای تیم های بانوان در زمینه محرومیت ها می اندیشند، فکری برای امکانات و رفع محدودیت ها بکنند. رتبه نهم آسیا برای تیمی که والیبالیست هایش به اروپا می فرایند، بیشتر شبیه به یک تحقیر است تا نشانه ضعف.