کدام فناوری ها افراد زیادی را به طور تصادفی کشته اند؟ - بالیو

موضوع این مقاله دقیقا همین ابداعات است و نظر متخصصین مختلف را می خوانیم تا متوجه شویم کدام تکنولوژی ها به شکلی اتفاقی، جان بیشترین انسان ها را گرفته اند.

پیتر نورتون

دستیار پروفسور علم، تکنولوژی و جامعه در دانشگاه ویرجینیا

در سال 1963 میلادی، شخصی به نام تاینی هلویگ در کمپانی وینچستر گفت: سلاح ها مردم را نمی کشند، مردم مردم را می کشند. اما به یاری تسلیحات و دیگر تکنولوژی ها، مردم قادر به کشتن شمار بسیار بیشتری از مردم نسبت به هر حالت دیگری خواهند بود.

اگر میزان مرگبار بودن را در قیاس با تمام جمعیت کشته شده دنیا در نظر بگیریم، مرگبارترین تکنولوژی، کشتی های اقیانوس پیما بوده اند که به خاطر ابتکار عمل در حوزه طراحی کشتی و همین طور ابزارهای مسیریابی مانند قطب نما امکان پذیر شده اند. درست مانند سلاح ها، کشتی ها به خودی خود به مرگ مردم منجر نشده اند؛ احتیاج به جاه طلبی های غیرمنطقی و هزینه های فراوان بود تا بتوان کشتی ها را به ابزاری مرگبار تبدیل کرد. در سده بعد از سال 1492، جمعیت بومی های آمریکا حدود 50 میلیون نفر کاهش یافت، زیرا اروپایی ها در حال انتقال بیماری هایی نظیر آبله مرغان و سرخک به آمریکا بودند.

اما اگر مجموع افراد کشته شده را در نظر بگیریم، موتور احتراق یا هر تکنولوژی دیگری که آتش را تبدیل به انرژی می نماید، رکوردی حتی ترسناک تر از کشتی های اقیانوس پیما دارد. ابزارهایی که آتش را تبدیل به عمل می نمایند عمری به اندازه تاریخ دارند، اما برجسته ترین لحظه در سال 1712 رقم خورد و زمانی که توماس نیوکامن انگلیسی موتوری طراحی کرد که از آتش برای مکش استفاده می کرد و در نتیجه، پیستونی را درون سیلندری غول آسا که یک انسان در آن جا می شد به حرکت در می آورد. این ماشین، درون یک ساختمان کامل جا می گرفت و می توانست ابعادی عظیم از زغال سنگ را تبدیل به خروجی بسیار اندکی کند. اما در دوران استخراج گسترده معادن زغال سنگ، سوخت ارزان بود و چنین دستگاهی به خاطر خالی کردن آب درون معادن، بهینه به حساب می آمد.

نیوکامن نیرویی را به بشریت هدیه کرد که به مراتب قدرتمند از آنچه تصورش را می کرد بود. میراث دار ماشین او، موتورهای بنزینی موجود در اتومبیل های امروزی هستند. نخستین میراث دار، موتور احتراق خارجی بخار بود که با سوخت زغال سنگ کار می کرد، بعد هم موتور احتراق داخلی را داشتیم که گازولین می سوزاند. اما اساسا تمام این ها یک تکنولوژی واحد هستند: هر دو از احتراق برای حرکت دادن پیستون استفاده می نمایند و در نتیجه، انرژی شیمیایی ذخیره شده در سوخت فسیلی، تبدیل به عمل می شود.

تا پیش از قرن هجدهم میلادی، تمام کارها به یاری عضلات (چه در بدن انسان ها و چه حیوانات)، باد یا آب جاری عملی می شدند. از زمان اختراع نیوکامن در سال 1712 و فراوری نخستین موتور سوخت عملی، بخش اعظمی از کارها با احتراق سوخت های فسیلی انجام شدند. این ماشین، انسان ها را از کارهای مشقت بار رها کرد و به نجات جان بی شمار انسان منجر شد؛ برای مثال شاهد توزیع بهتر آب و غذا، انتقال بهینه تر پسماندهای فاضلابی و دسترسی بهتر به امکانات درمانی بودیم که همگی پتانسیل فراوان برای نجات جان انسان دارند. اما در ترکیب با طمع انسان، موتور احتراق منجر به مرگ گسترده هم شد. بعد از استفاده از این تکنولوژی در صنعت منسوجات انگلیس، تقاضا برای فیبر به شکلی چشمگیر افزایش یافت، مستعمره های انگلیس باید فیبر را در فرم کتان تأمین می کردند و کتان هم با استفاده گسترده از بردگان به دست می آمد. اگرچه دوران برده داری به پیش از اختراع موتور احتراق باز می شود، اما موتور باعث شد برده داری پرمنفعت تر باشد.

موتور در ضمن باعث شد که قشری تازه از اشرافیان صنعتی شکل بگیرند و بسیار ثروتمند شوند. در نبود مقام های سلطنتی و ارثی، این اشرافیان صندلی خود را با نمایش ثروت به رخ می کشیدند. یکی از راه های نمایش ثروت، سرو کردن چای با شکری بود که توسط بردگان اجباری به دست می آمد. تجارت برده داری به مرگ میلیون ها نفر منجر شد. مرگبارترین کمپ های برده داری اجباری در آمریکا هم، مزارع نی شکر بودند. در ترکیب با طمع، نژادپرستی و بی تفاوتی، یک ماشین باعث کشته شدن میلیون ها نفر به خاطر بردگی تا سر حد مرگ منجر گشت.

سابقه پاندمی ها به پیش از موتور احتراق بازمی شود، اما کشتی های بخار به شکل گیری نخستین پاندمی دنیای یاری کردند. وبا که تنها در آسیای جنوبی شیوع یافته بود، طی دهه های 1820 و 1830 سر از تمام دنیا درآورد. کشتی های بخار به گسترش بیماری سرعت بخشیدند و دامنه اش را گسترش دادند. بسیاری از شهرهایی که بلای وبا به جان آن ها افتاد، دورافتاده تر از آن بودند که بدون موتورهای احتراق دچار پاندمی شوند. موتورها به متمرکز شدن کار یاری کردند و به کارخانه های عظیم قوت رساندند؛ موتورها در قالب لوکوموتیو منجر به غذارسانی به شهرهایی با چندین میلیون جمعیت شدند. موتورهای احتراق در ضمن شهرها را پرجمعیت تر کردند. در شهرهای عظیم، بیماری به سرعت شیوع می یابد. افزون بر این ها، بیماری هایی که به وسیله آب منتشر می شوند، به خصوص وبا و حصبه، شهرهای عظیم را به خاطر آب آشامیدنی آلوده به فاضلاب، در نوردیدند. موتورهای احتراق به همان اندازه که به پیشرفت های رویه های درمانی یاری کردند، به شیوع بیماری ها هم یاری کردند. زیرا به یاری آن ها، پسماندهای فاضلابی افزایش یافت.

طی سده اخیر، تصادفات اتومبیل های مجهز به موتور منجر به مرگ 70 الی 90 میلیون نفر شده است و هر سال 1.3 میلیون نفر دیگر به این شکل جان می بازند. افرادی که در نزدیکی شریان های ترافیکی زندگی می نمایند، در معرض آلودگی های ناشی از اتومبیل ها هستند که عمرشان را کوتاه می نماید. در مناطق متکی بر خودرو، به خصوص ایالات متحده، افرادی که هیچ گزینه ای به جز رانندگی در مناطق شلوغ ندارند، بیشتر به بیماری های قبلی (که اصلی ترین علت مرگ ومیر در ایالات متحده است) و همین طور چاقی و دیابت نوع 2 دچار می شوند.

جنی لی اسمیت

دستیار پروفسور تاریخ در دانشگاه علم و تکنولوژی هنگ کنگ

سه قاتل اصلی بشریت در 40 سال اخیر، بیماری های قلبی، سرطان و بیماری های تنفسی بوده اند. آیا ابداعاتی در تکنولوژی داشته ایم که به صورت ناخواسته مرگ های ناشی از این سه عامل را افزایش داده باشند؟ دو موضوع به ذهن خطور می نماید. گستره وسیع ماشین ها و مواد شیمیایی که می توانند غذاهای سالم را به موادی خوشمزه تر اما کمتر مفید تبدیل نمایند، تأثیری چشمگیر روی افزایش بیماری های مرگبار مانند سرطان، دیابت، فشار خون و بیماری های قلبی گذاشته اند.

تعیین علت مرگ مردم به خاطر بیماری های وخیم، به آسانی و وضوح تصادفات مرگبار رانندگی نیست، اما پزشکان و اپیدمی شناسان اکنون پی برده اند که انتخاب های مدرن غذا میان مردم، تأثیری واضح بر سلامت ضعیف و چاقی مفرط دارند. رشد مچ دست و احتیاج به مصرف انسولین، از واضح ترین اثرات جانبی قند فراوان موجود در غذاهای فرآوری شده هستند، اما این حقیقت که تکنولوژی های فرآورده سازی غذا منجر به حذف فیبر، ریزمغذی ها و باکتری های سالم می شوند هم به همان اندازه آسیب رسان است. همین روینمودها در تهیه غذاهای مدرن منجر به افزایش نرخ ابتلا به سرطان، پاسخ ضعیف تر سیستم ایمنی و ابتلا به بیماری هایی شده که ما تازه شروع به درک آن ها نموده ایم.

دومین تکنولوژی که به صورت اتفاقی منجر به مرگ مردم شده، به نظرم تکنولوژی تهویه هوا است. کنترل اقلیم باعث شده زندگی مدرن ما در شکل کنونی امکان پذیر شود، اما چه چیزی در اصل توسط چه چیزی کنترل می شود؟ بدون تهویه هوا، کمربند خورشیدی و انفجاری آمریکا وجود خارجی نخواهد داشت و اصلا احتیاجی نیست به هاب های مالی بین المللی مانند هنگ کنگ، سنگاپور و دبی اشاره کنیم. بسیاری از دفاتر کار این گونه طراحی شده اند که هوای داخلی را در دمایی تعیین نگه می دارند، مراکز خرید هم همین طور؛ اینجاست که راحت بودن می تواند اندکی مرگبار به نظر برسد.

به همین شکل که غذای فرآوری شده بدون ویتامین و تمام بدمزگی ها به دستمان می رسد، تهویه هوا هم منجر به از بین رفتن تمایل به خروج از محیط های بسته و تغییر لوکیشن می شود. دلمان می خواهد یک بعد از ظهر کامل را بدون هیچ فعالیت در محیط خنکمان سپری کنیم. محققان همین اواخر کشف نموده اند که نشستن در حال کشتن ما است. تکنولوژی هایی که ما را به میزهایمان متصل نگه می دارند باید موشکافی شود. تهویه هوا هم رقیبی جدی برای آن تکنولوژی ها در نشسته نگه داشتن ما است. با ترغیب خودمان به در پیش گیری لایف استایل های تعیین، کار در محیط بسته، اقتصاد مبتنی بر اطلاعات و اتکا بر گجت های متصل به شبکه که بهترین عملکرد را در محیطی سرد و خشک دارند، ما انسان ها به کار کردن در تمام سال و تمام ساعات شرطی شده ایم. ما می نشینیم، به نمایشگرها خیره می شویم، دانش و ارزش افزوده فراوری می کنیم، و فقط برای لحظاتی کوتاه دست از کار می کشیم تا لباسی برای مقاومت در برابر سرمای ترموستات دفتر به تن کنیم.

بلیر استاین

دستیار پروفسور تاریخ در دانشگاه کلارکسون

اگرچه نیرویی وسوسه برانگیز درونم هست که پاسخ این سؤال را چرخ یا آهن اعلام کند، اما پاسخ من بستگی به این دارد که منظورتان از تکنولوژی و اتفاقی چه باشد. بگذارید یک آزمون و خطای ذهنی کنیم؛ اگر یک عابر پیاده به شکلی اتفاقی با اتوبوس برخورد کند، کدام تکنولوژی منجر به مرگ او شده است؟ شیشه جلو که ضربه مرگبار نهایی را وارد نموده؟ ترمزها که به اندازه کافی به کار نیفتاده اند؟ هدفون هایی که باعث شدند عابر پیاده صدای اتوبوس را نشنود؟ یا اینکه رویکرد سلاح ها مردم را نمی کشند، افراد سلاح به دست مردم را می کشند را در پیش می گیریم و فرض می کنیم تکنولوژی ها بدون مداخله انسان قادر به کشتن هیچ کس نیستند؟ در این صورت، آیا راننده و نه اتوبوس بوده که عابر پیاده را به کشتن داده؟ بسیاری از تاریخ شناسان زندگی خود را صرف طرح چنین پرسش هایی راجع به ریسک، مجرمیت و پیامدهای حوادث تکنولوژیک می نمایند.

وقتی شروع به آنالیز تکنولوژی های تاریخی می کنیم، با این پرسش سخت روبه رو می شویم که منظورمان از حادثه چیست. حادثه بودن یا نبودن یک اتفاق بستگی به زمان، مکان و هویت شما دارد. برای مثال راه آهن ها را در نظر بگیرید. قرار دادن راه آهن کنار محل رفت و آمد مردم باعث کشته شدن آن ها شده و تغییرات زیرساختی ناشی از احتیاج ما به ساخت راه آهن هم مرگ میلیون ها نفر را رقم زده. در کانادا و طی دهه 1870 میلادی، بسیاری از قبایل بومی نابود شدند و زمین هایشان در تصرف افراد قدرتمندتر درآمد تا بتوانند خط راه آهن کانادا را بسازند و فونداسیون را برای 150 سال نابرابری ساختاری مرگبار بنا نمایند. برای بعضی از تاریخ شناسان آن موقع، این مرگ ها احتمالا اتفاقی بوده اند، بهایی که باید برای پیشرفت تکنولوژی و بنا کردن ستون های یک کشور پرداخت. این مرگ ها احتمالا مستقیما ناشی از ساخت راه آهن هم به حساب نیامده اند، بلکه فقط پیامد آن تلقی شده اند. اما خطوط راه آهن جزیی از ماشین امپراتوری بودند، مظهری تکنولوژیک برای نابود کردن مردم و آن دسته از روش های زندگی که در سیستم و رویای حاکمیت بر مستعمرات نمی گنجیدند.

من لزوما نمی گویم که خطوط راه آهن بیشتر از هر تکنولوژی دیگری منجر به مرگ اتفاقی مردم شده اند. من می گویم که تاریخچه خطوط راه آهن نشان می دهد که هرچه بیشتر به تقصیر، ریسک و تلفات فکر کنیم، یافتن پاسخ برای این پرسش سختتر می شود.

جاناتان کوپرسمیت

پروفسور تاریخ در دانشگاه Texas A&M

برای بیش از یک دهه، اتومبیل قاتلی عظیم بوده است. در هر روز، تصادف های رانندگی در آمریکا جان 100 را گرفته و صدها نفر دیگر را زخمی می نمایند. اگر هواپیما سقوط می کردند یا تروریست ها روزانه 100 نفر را می کشتند، واکنش عمومی بسیار بیشتر بود. در عوض ما به مرگ های ناشی از تصادفات رانندگی به چشم اتفاقی نرمال نگاه می کنیم. آنچه در سراسر دنیا مشاهده نموده ایم این است که هرچه اتومبیل ها در ابعادی گسترده تر استفاده شوند، آمار مرگ ومیر هم به شکل چشمگیری افزایش می یابد.

اوایل سده 20 میلادی این تنش به وجود آمد که چه کسی صاحب خیابان ها است. خیابان ها برای چه چیزی ساخته شده اند؟ چه کسی باید جواز حضور در آن ها را دریافت کند؟ تا دهه 1920 میلادی، عابرین پیاده به بیرون از خیابان ها راهنمایی می شدند و وقتی هم که اتومبیل ها سریع تر شدند، طراحی جاده ها به گونه ای شد که دسترسی به آن ها برای عابرین پیاده سختتر بود. یکی از معدود منافع پاندمی کرونا ویروس، کاهش ترافیک اتومبیل ها در شهرها است و این یعنی خیابان ها تنها در دسترس دوچرخه ها و عابرین پیاده قرار دارند.

با این وجود، اگر مردم با همان نرخ مسافت پیموده شده به ازای هر مایل در سال 1970 جان خود را از دست می دادند، با توجه به میزان گستردگی رانندگی در دنیای امروز، شما در هر سال شاهد 150 هزار مرگ به جای تنها 35 هزار مرگ بودید. بنابراین تکنولوژی قطعا دارد امنیت را بهبود می بخشد. و واقعا جالب است که ایالات متحده و به خصوص اروپا چقدر از دیگر نقاط دنیا امنیت بیشتری دارند.

راجا آدال

دستیار پروفسور تاریخ در دانشگاه پیتزعظیم

نظرتان درباره تکنولوژی چاپ فشاری چیست؟ منطق پشت ماجرا را شرح می دهم. معمولا گفته شده که ملی گرایی، دلیل اصلی بیشتر جنگ های مدرن است. به جنگ دنیای اول و دوم، جنگ ویتنام و موارد مشابه فکر کنید. ملی گرایی تا حد زیادی به اتفاقات مختلف، از نسل کشی های هولوکاست گرفته تا نسل کشتی رواندا و اخراج مردم روهینگیا از بوتان مرتبط بوده است. در تمام این ها، گروهی از مردم که خودشان را با عنصری خیالی مانند زبان، نژاد، دین یا تاریخ به یکدیگر مرتبط دانستند، مردم دیگری را که در ذهشان متعلق به گروهی متفاوت بودند را به قتل رساندند.

در دنیا مدرن، این شکل از هویت گروهی معمولا به ملی گرایی مرتبط می شود. و بنابه گفته بندیکت اندرسون و دیگر افراد مشابه، چاپ فشاری نقشی اساسی در اشاعه ملی گرایی در دنیای مدرن داشته است. این تکنولوژی چاپ روزنامه، رمان و دیگر اشکال ادبیات را امکان پذیر کرد و باعث شد افرادی که یکدیگر را نمی شناختند و در فواصل دور زندگی می کردند، تصور نمایند که به یک جامعه یکسان تعلق دارند. بنابراین می توان بحث کرد ماشین چاپ فشاری، که به خودی خودی ماشینی بی ضرر است، می تواند به نسل کشی مرتبط باشد. البته که به شکلی اتفاقی.

پیتر شولمن

دستیار پروفسور تاریخ در دانشگاه کیس وسترن ریزرو

اگر به شکل خالص به ارقام نگاه کنیم و نه درصدهای جمعیتی، رشد انفجاری جمعیت بعد از قرن هجدهم بدان معناست که ارقام مرگ ومیر اخیر به مراتب بالاتر از موارد قدیمی تر خواهد بود. جمعیت امروز دنیا حدودا معادل 8 میلیارد نفر است، در سده 1900 میلادی اندکی بیشتر از 1.5 میلیارد بود. یک قرن قبل تر از آن، حتی به میلیارد نرسیده بودیم. بنابراین موضوع در واقع راجع به مرگ های اتفاقی در عصر صنعتی شدن است.

با این پیش زمینه، می خواهم این بحث را پیش بکشم که تکنولوژی که بیشترین مرگ های اتفاقی را رقم زد، اختراع رولر مکانیکی سیگار در سال 1881 به دست جیمز بونساک بود.

ماشین بونساک یک تن وزن داشت، اما در هر دقیقه به اندازه یک ساعت از کار شخصی که مهارات فراوان در پیچیدن سیگار دارد، سیگار می پیچید. در عرض پنج سال، جیمز بوچانان دوک که از برجسته ترین شخصیت های صنعت تنباکو بود، 10 ماشین را وارد فرایند فراوری کرد. از آنجایی که دوک قراردادی بهتر از تمام رقبای خود برای استفاده از دستگاه پیچیدن سیگار بونساک امضا کرد، در واقع او بود که به صنعت شکل مکانیزه داد. سپس فرایند پروراندن تنباکو در اواسط دهه نوزدهم را هم می توان به معادله افزود که منجر به فراوری تنباکوی کمتر خشک می شد و مصرف نمایندگان را به استنشاق دود سیگار به جای نگه داشتن آن در دهان، ترغیب می کرد. صنعت رو به رشد سیگار اساسا به ابزارهای لازم برای فراوری انبوه یک بحران سلامت عمومی در ابعاد دنیای داشت.

البته که تنباکو در دوران آمریکای پیشاکلمبی هم مصرف می شد و از سده 17 میلادی به بعد، تجارتی بسیار سودده برای انگلیس به حساب می آمد. همین طور که استفاده از تنباکو در سراسر اروپا گسترش یافت، منتقدان از امنیت مصرف آن ابراز تردید کردند، اما محبوبیتش در هر صورت افزایش یافت. تا اواخر سده 19 میلادی، بیشتر این تنباکوها یا درون پیپ، یا به شکل سیگار یا به صورت جویدنی مصرف می شدند؛ آخری به صورت خاص عادت آمریکایی ها بود. اما قیمت پایین، مصرف آسان، تبلیغات گسترده، بازارهای جدید دنیای و دسترس پذیری بالا باعث شد سیگار به دست افرادی بیشتر از هر زمان دیگر برسد، آن هم درست زمانی که جمعیت دنیا در قرن بیستم سر به فلک می کشید.

آسف صدیقی

پروفسور تاریخ در دانشگاه فوردهام

کشتی های انتقال بردگان: اگرچه تجارت مبادله برده در اقیانوس اطلس تقریبا زود شروع شد، در حدود اوایل سده 16 میلادی، اما در برهه بین سده 17 تا 19 میلادی، استفاده از کشتی هایی که به صورت خاص برای انتقال بردگان طراحی شده بودند به اوج خود رسید. همان طور که مارکوس ریدکر در کتاب خود به نام کشتی برده برداری آورده، این کشتی ها اساسا زندان های متحرک بودند. کشتی برده برداری یک جور کارخانه به حساب می آمد، از این منظر که سیستم هایی مکانیکی بودند و بازرگانان انبوهی از کارگران را جمع آوری می کردند و مردان و زنان آزاد در کرانه غربی آفریقا تبدیل به کالا می شدند، یک برده.

کشتی برده برداری یک سیستم تکنولوژیک پیچیده بود که طراحی شده بود تا انسان ها را با کمترین رسیدگی به شرایط سلامتشان، برای فواصلی بسیار طولانی حمل کند. از آنجایی که این کشتی ها قرار نبود به مرگ محموله در این سفر منجر شوند (هرچند که بعضی کشته شدن بردگان را هم عنصری ضروری در این فرایند به حساب می آوردند)، به نظرم جان باختگان را می توان در دسته بندی مرگ های اتفاقی قرار داد. تخمین های متعددی راجع به بردگانی که در طول سفر کشته شدند وجود دارد، اما دیوید الیس و دیوید ریچاردسون در پژوهش اخیر می گویند حدود 15 درصد از 10 میلیون برده ای که کرانه آفریقا را ترک کردند در راه کشته شدند. بنابراین به رقم حدود 1.5 میلیون مرگ می رسیم. البته رقم حقیقی احتمالا به مراتب بالاتر است.

آلن مارکوس

پروفسور و مدیر واحد تاریخ شناسی در دانشگاه میسیسیپی

به نظرم بیشترین مرگ ومیر متعلق به تکنولوژی اکتشاف است؛ یعنی سوار شدن بر کشتی ها و ورود به دنیا های تازه. تخمین ها نشان می دهند که چیزی بین 80 الی 95 درصد از جمعیت بومیان آمریکایی به طور کامل محو شد. سرخک و آبله مرغان مرگبارترین بیماری ها بودند اما تیفوس را هم نباید از یاد برد.

ما به سرخک به چشم یک بیماری معمولی و نه چندان مرگبار نگاه می کنیم، اما بدون مراقب صحیح، این بیماری می تواند جمعیت را از پا درآورد. همان اتفاقی که اکنون دارد با کووید-19 می افتد را تصور کنید، اما بدون هیچ بیمارستانی، هیچ ونتیلاتوری و هیچ دارویی. خودتان روی پای خودتان هستید.

در دنیا قدیم هیچ کس انتظار چنین پیامدهایی را نداشت و حدود 150 سال طول کشید تا علت و معلول کشف شد. بیماری ها تا حد زیادی به عنوان پدیده های بومی در نظر گرفته می شدند؛ بیماری یا به خاطر نبودن تعادل چیزی در بدنتان به وجود می آمد یا به خاطر چیزی دیگر که هوای بد نام داشت. هوای بد شما را بیمار می کرد.

وقتی اروپایی ها به اروپا بازگشتند، بیماری های دنیا جدید را هم با خود حمل کردند. وقتی آن ها به آفریقا سفر کردند و تجارت برده داری را راه انداختند، بیماری های دنیا قدیم و دنیا جدید را به یکدیگر انتقال دادند. نتیجه، مرگ ده ها یا صدها میلیون نفر بود.

اریک لومیس

دستیار پروفسور در دانشگاه رود آیلند

به طور یقین نمی دانم که قطارها بیشتر از اتومبیل ها به مرگ اتفاقی مردم منجر شده اند یا خیر، اما باید به نرخ مرگ ومیر شوکه نماینده قطارها در قرن نوزدهم میلادی اشاره نمود. اگر بخواهیم خیلی ساده بگوییم، هم کارگران و هم مسافران با تعامل با قطارها، جان خود را در خطر می انداختند. برای چندین دهه، قطارهای آمریکایی به مراتب خطرناک تر از همتایان اروپایی شان بودند. مارک آلردیچ، تاریخ شناس حوزه راه آهن این موضوع را با جزئیاتی فراوان و وحشتناک باز نموده است. کارگران راه آهن با نرخی مخوف کشته و معمولا میان کوپه ها له می شدند. با خارج شدن از خطوط، مسافران و کارگران هردو جان می باختند.

از سوی دیگر، قطارها به شکلی روتین به مرگ رهگذران شهری منجر می شدند. خطوط راه آهن از میان سیتی سنترهای به شدت پرجمعیت عبور می کردند و کمپانی های مسؤول هم توجه چندانی به نگهداری از خطوط نشان نمی دادند تا مردم در امنیت قادر به عبور باشند. شیار موجود میان قطعات ریل باعث می شد درشکه ها روی راه آهن گیر نمایند و قطار از رویشان رد شود. علاوه بر این، قطارها انبوهی از دود و نویز را با خود به شهرها آوردند که کیفیت زندگی مردم را به شدت پایین می آورد.

طمع بی حد و حصر صنعت راه آهن هم باعث شد سرمایه دارانی مانند جی کوک و جی گولد به خاطر حدس های غیرمسؤولانه خود، اقتصاد را به نابودی بکشانند. پنیک سال 1873 و سال 1893، دو رکود مالی عظیم بودند که خسارات زیادی به بار آوردند و مردم را در فقر و ناامیدی فرو بردند. جالب اینکه اعتراضات کارگری علیه خطوط راه آهن در اواخر سده نوزدهم میلادی، مانند اعتصاب عظیم راه آهن در سال 1877 و اعتصاب پولمن در سال 1894 در واقع اعتراضات اجتماعی علیه خطوط راه آهن بودند و نه اعتراضات کارگری در معنای سنتیشان. در این اعتراضات، بیشتر مشارکت نمایندگان اصلا کارگر نبودند.

در قرن بیستم میلادی، خطوط راه آهن امن تر شدند اما بی توجهی سازمان یافته به جان آمریکایی ها همچنان به مرگ ومیر غیر ضروری منجر می شود، مثل ماجرای کارخانه های بسته بندی گوشت در دوران کووید-19.

• قبل از ظهور گوگل، مردم چطور در اینترنت جست وجو می کردند؟

منبع: Gizmodo